تار، سازی است قدیمی که صورت امروزی آن از زمان صفویه وارد موسیقی ایران شد و در زمان ناصرالدین شاه قاجار، ساز برجسته و کاملی گردید. شکل ظاهری : قسمت کاسه(شکم) ، خود به دو قسمت بزرگ وکوچک تقسیم شده که قسمت کوچک تر را "نقاره" می گویند. روی کاسه و نقاره ی تار ، پوست کشیده شده و خرک تار بر پوست کاسه تکیه کرده است .قسمت نقاره در انتهای بالایی به دسته (گردن) متصل است. دسته ی تار بلند است و بر کناره های سطح جلویی آن دو روکش استخوانی چسبانده اند.دور دسته ،دستان ها با(پرده های عمود بر طول آن ) با فواصل معین بسته شده است. تعداد دستان ها امروزه بیست و هشت است. جعبع ی گوشی(سر) در انتهای بالایی دسته قرار گرفته واز هر طرف سه گوشی بر سطوح جانبی جعبه ، کار گذاشته شده است. تعداد سیم های تار ، شش است. که از انتهای تحتانی کاسه شروع شده، از روی خرک عبور می کند ودر تمام طول دسته کشیده شده ، تا بالاخره ، به جعبه ی گوشی ها داخل ودر آنجا به دور گوشی ها پیچیده می شوند. تار ، با مضرابی کوچک از جنس برنج ، به طول تقریبی سه سانتی متر نواخته می شود.در قسمتی از نصف طول مضراب، برای آنکه در دست های نوازنده ، راحت قرار گیرد ، با موم پوشیده شده است. بدیهی است کوک تار ، یعنی تنظیم فواصل سیم ها به یکدیگر ،ممکن است در دستگاه ها و آواز های مختلف تغییر کند. این ساز نقش همنوازی و تکنوازی ، هر دو را می تواند بر عهده بگیرد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
